Źródło: https://fanbojizycie.wordpress.com/2016/02/17/ragnar-lodbrok-i-rodzina-postacie-historyczne/
W powieści „Wikingowie Wilcze dziedzictwo” autor opisał rajd pięciu setek wikińskich najemników do Leónu, chrześcijańskiego królestwa leżącego na Półwyspie Iberyjskim. Tam też w ramach kampanii kalifa Kordoby Abd ar-Rahmana III, wspomaganego przez Gubernatora Saragossy Abu Yahyi przeciwko niewiernym, w 939 roku nieopodal zamku Simanacas, czy też jak zwali go jego arabscy budowniczowie z Al-Andalus – Alhandengi (w rękach chrześcijan dopiero od 895 roku), rozegrała się dwudniowa bitwa, bitwa w trakcie której miało miejsce zaćmienie słońca. Fakt ten został udokumentowany w starych kronikach, czego nie można powiedzieć o wypadzie czcicieli Thora. Średniowieczne źródła podają również, iż pojawił się podczas tych walk sam Święty Jakub zwany Metamoros – pogromca Maurów i z ognistym mieczem dopomógł chrześcijanom, ale to temat na inną baśń.
Źródło: http://zgg.gosc.pl/doc/1350654.Pogromca-Maurow
Wikingowie jednak „gościli” na terenach dzisiejszej Hiszpanii i Portugalii i to wielokrotnie.
Przykłady wypraw wikingów na Półwysep Iberyjski
827r. – Normanowie, którzy założyli na wyspie Noirmoutier na Loarze wielosezonowy obóz, wyruszyli w poszukiwaniu łupów na tereny dzisiejszej północnej Hiszpanii. Nie była to wielka wyprawa, jednak na tyle dotkliwa dla miejscowych, iż odnotowały ją kroniki.
Wyspa Noirmoutier
844r. – Wikingowie w sile 54 statków, napadli na południową część dzisiejszej Hiszpanii – ówczesny emirat Kordoby. Podjęli próbę zdobycia Lizbony i Sewilli poczynając wiele szkód wśród okolicznej ludności. Spalili Kadyks i płynąc rzeką Wadi al-Kabir (arab. Wielka Rzeka) – dzisiejsza Gwadalkiwir – dotarli do Kordoby. Spalili słynny meczet założony przez Abd ar-Rahmana I i zniszczyli pomarańczowe ogrody, co zostaje odnotowane w kronikach z tamtego okresu. Miasta nie zdobyli. Skuteczny kontratak emira Abd ar-Rahmana II, skończył się ucieczką niedobitków i pojmaniem setek jeńców. Wszyscy ku przestrodze, zostali powieszeni na gałęziach drzew. Czy podziałało? Informacja poniżej.
Źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Al_Andalus.png
858 – Rajd, podczas którego wikingowie złupili Sewillę i najechali Pampelunę biorąc do niewoli jej chrześcijańskiego króla – Garcię.
859r. - 862 – Najsłynniejsza, a może po prostu najlepiej udokumentowana z wypraw wikingów na tereny dzisiejszej Hiszpanii, Włoch, Francji i Afryki. Wzmianki o niej można znaleźć zarówno w Rocznikach Bertyńskich (obejmujące lata 830 do 882, znalezione w klasztorze Saint-Bertin), jak i w skandynawskich sagach i źródłach arabskich. Kronikarz Abn-Adari opisuje pojmanie w owym czasie przez jednego z Bejów dwóch, wypełnionych niewolnikami i złotem wikińskich statków.
Wikingowie pod wodzą Björna Jernside (Żelaznego lub Żelaznobokiego) i Hastingi, wpłynęli na wody Morza Śródziemnego w sile 62 lub 64 okrętów.
Źródło: http://mydailyspace.dk/2017/06/vikings-ivar-bjoern-hvitserk-sigurd-ubbe/
Dzięki manewrowi władcy Al-Andalus, wierne mu oddziały zablokowały ujście rzeki Wadi al-Kabir, co uniemożliwiło rajd na Sewillę i Kordobę. Skandynawowie zajęli natomiast miasto Algeziras (wsp. Algeciras), gdzie spalili wielki meczet. Następnie jak podają źródła, ruszyli na południe docierając do północnych wybrzeży Afryki. Siali strach na Balearach, w tym na największej z wysp – Majorce, zwanej wówczas Mallorcą. Żądni dalszych łupów, wrócili na teren dzisiejszej Hiszpanii i zaatakowali miasto Orihuela. Napotykając silny opór wojsk emira Mohammeda, porzucili Al-Andalus i popłynęli rzeką Rodan niszcząc miasta Nimes i Arles (tereny dzisiejszej Francji). Dotarli aż do Włoch, gdzie „wynajęli” od miejscowych, mieszczącą się w delcie Rodanu - la Camarque. Ta wielka bagnista wyspa, odgrodzona od lądu wodami rzeki i Morza Śródziemnego, stała się ich punktem wypadowym do ataków na włoskie miasta.
Wiosną kolejnego roku siali spustoszenie w Pizie, Fiesole, zdobyli miasto Lunę, którą omyłkowo wzięli za Rzym. Informacja o tej ostatniej zdobyczy pochodzi z niesprawdzonych źródeł. Po trzech latach łupienia, w drodze do domu, okrążyli Półwysep Iberyjski. Na wysokości Cieśniny Gibraltarskiej zwanej przez nich Norvasund, trafili w środek wielkiego sztormu i do kraju wróciło ledwie 17 z 52 lub 54 okrętów. Za to drogocenny ładunek tych skipów, przyczynił się do wielkiego rozgłosu tej wyprawy. Nie jest pewne, ale bardzo prawdopodobne, że część kapitanów zdecydowała się pozostać na żyznej włoskiej ziemi, więc nie wiemy dokładnie ile łodzi pochłonęła wówczas chciwa Ran.
Źródło: http://heimskringla.no/wiki/Magnus-s%C3%B6nernas_historia
Comments